Ik laat de zachte, rode rozenbottel (Rosa rubiginosa) tussen mijn vingers rollen, zoals mijn gedachten door mijn hoofd dwalen…
Honger. Een van onze diepste angsten. Studenten zien vaak op tegen het weekend waarin we drie dagen vasten om te ontdekken wie we zijn op een lege maag. Maar ons lichaam is ervoor gemaakt. We kunnen drie weken zonder voedsel voordat het echt gevaarlijk wordt.
Ik laat de bottel in mijn papieren zak vallen, bij de anderen. De zak is nog lang niet vol aangezien ik de laatste overgebleven bessen verzamel. De hoogste kan ik niet bereiken; ze glinsteren in het zonlicht, buiten mijn bereik. Die zijn voor de vogels.
Is het niet ironisch? Nog nooit heb ik zo consequent en grotendeels alleen zoveel voedsel uit het wild verzameld. Waarschijnlijk hoef ik geen voet te zetten in de supermarkt voor ruim een maand.
En toch sta ik hier. Bang om honger te lijden. Nog één bes in de zak… alsof mijn leven ervan afhangt.